stamceldonor

Ik zal maar direct met de deur in huis vallen, want mooier kan ik dit niet maken. Mijn lieve vriendinnetje Viora heeft acute leukemie. Ja, laat dat maar even bezinken… Dat is niet te snappen hé, hoe een gezonde meid van net 25 van de één op de andere dag kanker heeft. Daar sta je dan als jonge meid… En een prettige wedstrijd gewenst…

Op 7 januari heeft Viora de diagnose acute lymfatische leukemie te horen gekregen en is toen in een rollercoaster terecht gekomen van ziekenhuisopnames, chemotherapieën, beenmergpuncties, prednison, hele nare bijwerkingen, bloedtransfusies, kaliumshotjes, urenlang wachten in het ziekenhuis, bloedtesten en ga zo nog maar even door. Iedere keer als ik aan haar denk, breekt mijn hart een beetje. Dit is zo gemeen en ik kan niets doen. Ik kan niets doen om haar beter te maken en dat geeft natuurlijk een machteloos gevoel. De kanker maakt gewoon alles kapot. Niet alleen het lichaam, maar ook het leven, de toekomst en het vertrouwen in je eigen gezondheid. En toch blijft die kleine meid vreselijk sterk en kunnen we heerlijk samen kletsen, lachen en roddelen onder het genot van een kopje thee of een hip sapje.

Stamceldonatie is minder eng dan het lijkt

Je begrijpt dat het idee van dit blog dus ook tijdens zo’n theedrinksessie ontstond. Met dit blog hoop ik Viora indirect te kunnen helpen, want er zijn echt nog te weinig mensen die bekend zijn met stamcel- en/of bloeddonatie. Om die reden heb ik mij deze week dan ook opgegeven als stamceldonor en dat klinkt allemaal enger dan dat het daadwerkelijk is. Het enige dat je hoeft te doen is óf onder narcose een beenmergpunctie ondergaan óf een aantal pillen slikken waardoor je je wat grieperig voelt om daarna een dag lang aan een infuus te liggen. That’s it. Eén dag uit je leven. Ja, je zult je eventjes kut voelen, dat klopt. But guys, met die ene dag kun je iemands leven redden. Denk daar maar eens over na.

Acht zakken bloed in tweeënhalf jaar

Nu heb ik mij in juni 2015 al aangemeld als bloeddonor omdat ik zag hoe mijn opa opknapte van zijn bloedtransfusie. Dat bloed was voor hem onwijs belangrijk en zo ook voor mensen zoals Viora. Zij heeft nu namelijk al acht levensreddende zakken bloed gehad en nu komt de mooie rekensom: als vrouw doe je minimaal tweeënhalf jaar over het doneren van acht zakken bloed. Tweeënhalf jaar mensen! Als vrouw mag je namelijk maar drie keer per jaar bloed geven en dan moet je niet ergens een blaasontsteking krijgen of op vakantie gaan naar een malariagebied. Zo heb ik in één jaar ‘maar’ twee keer bloed kunnen geven.

Dus mensen, word donor! Meld je aan als stamceldonor en offer die vakantiedag op, het is maar eens in je leven. Meld je eveneens aan als bloeddonor en offer drie keer in het jaar een uur van je tijd op als vrouw. Als man zou je ongeveer vijf uur kwijt zijn doordat je vijf keer mag doneren. Maak er gewoon een gezellig uitje van met je vriend of vriendin. Ik ga in ieder geval in augustus gezellig samen met Viora, haar vriend en mijn vriend naar de bloedbank en dan genieten we achteraf van zo’n kleffe roze koek. Niets leuker dan dat toch?

Meer informatie over Viora, stamceldonatie en bloeddonatie

Viora houdt momenteel een blog bij over het verloop van haar ziekte. Ik zeg niet vaak dat je écht iets moet lezen, maar bij deze geef ik je een bindend leesadvies. Haar verhaal moet je volgen om écht te begrijpen waarom het zo belangrijk is om stamcel- en/of bloeddonor te worden. Ga dit doen!

Wil jij je opgeven als stamceldonor of er meer over te weten komen? Kijk dan op de site van Matchis.  Wanneer je je opgeeft als donor hoef je alleen een wattenstok met wangslijmvlies op te sturen. De kans dat je trouwens een match bent met iemand is heel klein. Mocht je wel een match zijn dan kun je altijd nog beslissen om er vanaf te zien. Daarnaast kun je maar eens in je leven een stamceldonatie doen. Wil je meer weten over bloeddonatie of je direct opgeven als donor? Kijk dan op de website van Sanquin.