obstacle run

In juni overwon ik mijn eerste negentien kilometer lange Strong Viking Obstacle Run. Die was zooo vet dat het smaakte naar meer. Samen met mijn vriend stond ik daarom afgelopen zaterdag aan de start van de Flanders Edition in Gent.

Echt lekker in mijn vel zat ik echter niet en dat kwam door verschillende dingen. Mijn schenen blijven toch nog steeds een issue. Het is nog net geen full blown blessure, maar echt pijnvrij loop ik niet. Om de boel niet erger te maken, heb ik daarom de afgelopen weken de frequentie en afstand van mijn hardlooprondjes verlaagd. Daarnaast had ik uit voorzorg donderdagavond mijn schenen laten intapen door de fysio. Qua zelfbescherming was ik dus prima voorbereidt op zaterdag, maar qua afstand had ik al zo mijn twijfels. Het leek mij vervolgens een goed idee om donderdag na mijn afspraak bij de fysio nog even de gym in te duiken. Dat zou toch geen kwaad kunnen? Boy was I wrong, want de volgende dag stonden mijn hamstrings een beetje in de fik. Dat beloofde niet veel goeds voor de dag erna, want dan heb ik meestal nog meer last van de spierpijn. Tel daar ook nog een nacht met maar drie uur slaap bij op en je hebt een meid die niet helemaal lekker in haar vel zit.

Klaar voor de start

Al voor de run dus überhaupt van start was gegaan, had ik al een traantje moeten wegpinken. Niet dat ik mezelf zielig vond, maar ik baalde gewoon. Ik had er graag anders voorgestaan. Fitter en vrolijker. Op dat moment kon ik echter niets anders doen dan mezelf te herpakken and so I did. Laatste happen havermout naar binnen, kleding check, tas wegbrengen en naar het startvak toe. Daar kreeg ik vervolgens, omdat ik in het wedstrijdvak startte, een blauwe band om. De band kun je kwijt raken door een obstakel niet in drie keer te halen of door te langzaam te zijn. Ik had mij van tevoren al geen illusies gemaakt dat ik de finish over zou komen met die band nog om mijn arm. Dat is mijn vriend zelfs nog nooit gelukt, maar het moment waarop ik de band kwijt raakte, liet mij niet onbewogen…

Boost voor je zelfvertrouwen

Dat was namelijk bij het eerste obstakel. HET EERSTE OBSTAKEL MENSEN! In de categorie wat-kun-je-wel, deed deze faalpoging op het touw klimmen heel erg zeer. Ik kan namelijk touw klimmen dus wat er hier gebeurde weet ik niet. Mijn tevredenheidslevel met mezelf was al niet hoog voor de start, maar daalde hierdoor tot onder het vriespunt. Gelukkig kon ik mijn revanche pakken op de monkey bars: het onderdeel dat ik wél getraind had. In één keer heb ik de overkant gehaald en het was ook nog eens een langere variant dan de acht spijlen waar ik steeds op getraind had. Mijn zelfvertrouwen kreeg daarna nog een boost toen ik voor het eerst in apenhang aan een touw een sloot ben overgestoken. Ik heb nog niet helemaal de techniek onder de knie, getuige mijn blauwe kuiten en knieholtes, maar holy shit balls: ik ben gewoon droog de sloot overgekomen! OORAH, ik ben toch een sterke viking!

21,9 taaie kilometers

Uiteindelijk hebben we 21,9 kilometer afgelegd en meer dan 40 obstakels gezien en proberen te overwinnen. De ene iets beter dan de andere. Ik wil bij dezen trouwens direct even mijn welgemeende excuses aanbieden aan alle deelnemers en de organisatie van de Strong Viking run voor het slopen van één van de driepoten bij het obstakel Trow the Hammer. Ik gooide wellicht iets te enthousiast met de hamer waardoor de driepoot het levenslicht liet… Snorrie…

Het waren in ieder geval 21,9 taaie kilometers waar ik het voornamelijk op hardloopgebied moeilijk heb gehad. Mijn benen deden al snel zeer en mijn conditie is voor zo’n afstand duidelijk beneden pijl. Daardoor heb ik niet, zoals vorige keer, volle bak genoten van de run en dat vind ik best jammer. Ik blijf een beetje teleurgesteld in mezelf en dat is wellicht niet helemaal terecht. Ik heb tenslotte wel die afstand afgelegd en veel obstakels keihard gerockt. Bovendien was ik bijna twintig minuten sneller dan de vorige keer. Dus wat zeik ik nou eigenlijk? Ik heb het gedaan en overleefd en geniet nu van een bak spierpijn waar je u tegen zegt. Leuk toch 😉