De Damloop is gewoon een feestje, maar man oh man. Wat voel ik die benen nu. M’n knieën voelen alsof er geen kraakbeen meer in zit en de spierpijn in m’n hamstrings en kuiten is ook niet mis. Ik had het alleen voor geen goud willen missen, want ik heb het weer vreselijk naar mijn zin gehad. Ondanks dat ik het toch best wel zwaar heb gehad tijdens mijn derde Damloop in september…

Goede voorbereiding

Voor de start had ik natuurlijk weer last van de gebruikelijke zenuwen. Om de zoveel tijd krijg ik dan ineens zo’n zenuwachtig gevoel. Noem het gezonde spanning dat met vlagen komt 😉 De spanning heb ik in het startvak achtergelaten. Daar moest ik al vreselijk lachen om de man die verantwoordelijk was voor de warming-up. Als je mijn instastorie hebt gevolgd, kon je hem voorbij zien komen. Laten we zeggen dat hij heel enthousiast was. De eerste vijf kilometer gingen vervolgens prima, ze vlogen voorbij. De IJtunnel en het eerste stuk in Amsterdam-Noord. We liepen er lekker doorheen. Toen we richting de tien gingen, begon ik het echter taai te krijgen. Dat is ook niet gek natuurlijk gezien de voorbereiding. Of eerder gezegd het complete gebrek aan voorbereiding. Ik denk niet dat het lopen van een obastacle run mag tellen als training. Ook al was het er een van negentien kilometer. Wat dat betreft was ik erg realistisch. Ik wist van tevoren dat deze editie van de Damloop zwaar ging worden. Zwaarder dan vorig jaar, toen ik twaalf medailles in twaalf maanden bij elkaar liep en die tien Engelse mijlen niet ineens uit de lucht kwam vallen.

Ben jij mijn match?

Ergens na de vijf kilometer begon ik het dus taai te krijgen. Dat begon met vervelende steken in mijn middenrif. We deden daarom het toch al niet hoge tempo nog iets naar beneden en dat was prima. Rond kilometer negen waren de steken verdwenen en had ik alweer dertig keer hard moeten lachen om de mensen langs de kant. Ik had mijn shirt van stichting Matchis aan met de tekst ‘Ben jij mijn match?’ Dat zorgt natuurlijk voor de nodig feedback van mannen én vrouwen 😉 Vlak voordat we Zaandam in liepen, had ik nog een grote dip. Ik had eeeeecht geen zin meer. Ik was moe,  m’n knieën deden pijn, ik had blaren op mn voeten en mijn benen voelden als lood. Mijn vriend heeft mij toen een beetje streng toegesproken door te zeggen dat ik mijn focus op de mensen langs de kant moest leggen. Dat hielp. Voordat ik het wist, stak ik de sluis in Zaandam al over en was het nog maar heel even.

Tot mijn volgende Damloop

Dus ja het was een zware run, maar het heeft mijn plezier in het lopen zeker niet bedorven. Ik loop namelijk niet voor een bepaalde tijd en kan mezelf dan ook niet gek maken met een finishtijd. Dat is een behoorlijk verschil met mijn eerste Damloop. Als ik terugdenk aan die editie dan denk ik aan hoe kapot ik toen was. Ik was aan het vechten tegen de klok en dat terwijl ik halverwege een bloedneus had gehad. Een toptijd neerzetten, zat er toen sowieso al niet meer in. En dan toch heb ik mezelf zo lopen pesten. Zonde natuurlijk, want toen was ik gewoon teleurgesteld na afloop. Nu ben ik dat niet en denk ik met een erg tevreden gevoel terug aan mijn derde Damloop. Tot volgend jaar!