hardlopen

Dit jaar heb ik veel asfalt gezien. Ik heb meters gemaakt, kilometers heb ik afgelegd. En dat allemaal op mijn twee benen. Die twee benen die drie jaar geleden al moe werden van traplopen en alleen in beweging kwamen wanneer er ergens gedanst kon worden. Rennen naar de trein was al uitdagend. Nu zijn we drie jaar verder en is er veel veranderd. Ik ben veranderd.

Hardlopen van Utrecht naar Parijs

Het jaar stond voor een groot gedeelte in het teken van de challenge om 12 medailles in 12 maanden te halen. Momenteel heb ik er elf boven mijn bed hangen en dat zijn 103 kilometers bij elkaar geweest. Volgens mijn Nike+ app heb ik tot nu toe 342,75 kilometer gelopen in 2016. Om een beetje een beeld hierbij te krijgen hoe ver dit is: het zou betekenen dat ik vanaf Utrecht bijna naar Parijs ben gelopen. Dit zal voor de ene persoon als een behoorlijke afstand klinken en voor de ander totaal niet. Sommige mensen leggen namelijk deze afstand in een maand af. Poeh…

Maar wat is er dan precies anders aan mij dan voorheen? Ik heb dit jaar tot nu toe dus meer dan 300 kilometer hardgelopen en elf medailles verdient. In dit blog wil ik dat graag in perspectief zetten. Ik kan namelijk niet vaak genoeg aanstippen dat ik niet altijd zo sportief en ‘gezond’ ben geweest als ik nu ben. Voor 52Challenge was ik bijvoorbeeld een verstokte roker. Mijn allereerste challenge in 2013 was om te stoppen met roken. In datzelfde jaar ben ik begonnen met hardlopen en nu komt het perspectief… In 2013 liep ik in totaal 135 kilometer.

Een klein begin is het halve werk

Hiermee wil ik aanstippen dat ik ergens ben begonnen. Ik ben echt niet van de één op andere dag negentien kilometers lange obstacle runs gaan doen. Niet van de één op de andere dag een heel weekend gaan hardlopen voor twee medailles. Niet van de één op de andere dag begonnen met krachttraining. Niets van dat alles. Mijn interesse voor sport en de wil om te sporten is in de afgelopen drie jaar ontwikkelt. Door die continue ontwikkeling heb ik ook een steeds grotere zin in meer gekregen. I’ve come a long way...

Ik ben klein begonnen met een hardloopcursus waarbij ik om de paar minuten moest rennen. Nu moet ik toegeven dat mijn huidige sportieve challenges soms een beetje uit de klauwen lopen. Wat ik nu doe met mijn schenen in combinatie met het hardlopen is natuurlijk niet helemaal oké. Maar weet je, ik geniet er alsnog van. Ik weet dat ik van ver ben gekomen. Ik ben begonnen met de allerkleinste sportieve uitdagingen, zoals een 30 day ab challenge, en dat werkte bij mij verslavend. Ik wilde steeds meer. Die zin naar meer op sportief gebied had ik overigens voordat ik met kleine uitdagingen begon nooit gehad. Sporten was bijna een vies woord en in ieder geval iets dat heeeeel vermoeiend was. Tegenwoordig heb ik uiteraard ook niet altijd evenveel zin om te gaan sporten net als ieder ander. Soms moet ik mezelf ook de nodige motivatie inspreken en dat is heel normaal. Je kunt niet altijd supergemotiveerd zijn en dat is helemaal niet erg. Punt is wel dat je gewoon lekker moet gaan en dat het heel leuk is om jezelf uit te blijven dagen. Echt waar!

Minder asfalt, maar meer modder

Volgend jaar wil ik trouwens wel iets minder asfalt gaan zien, maar juist meer modder, zandpaden en gras. Ik wil namelijk een hele grote medaille boven mijn bed kunnen hangen. De Verjagen medaille van Strong Viking. Wat ik hiervoor moet doen? Vier verschillende negentien kilometer lange obstacle runs doen. Uiteindelijk gaat dit samen met mijn eerste halve marathon in Parijs alsnog leiden tot veel gelopen kilometers. Ik ben daarom best benieuwd op welke eindstand ik volgend jaar uitkom. Voor nu heb ik nog de Bruggenloop in Rotterdam op het programma staan voor de twaalfde medaille. Ik loop dit jaar dus in ieder geval nog vijftien kilometer. Ik heb er zin in!